Przypominamy kolejną wielką, przedwojenną postać podkarpackiej ziemi. Ksiądz Stefan Momidłowski: działacz społeczny i honorowy obywatel Przemyśla.
Stefan Momidłowski urodził się w Rzeszowie 21 lipca 1872 r. w wielodzietnej rodzinie. W latach 1883-1890 uczęszczał do I Gimnazjum rzeszowskiego i po złożeniu 3 czerwca 1890 r. egzaminu dojrzałości, wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. Po ukończonych studiach teologicznych został wyświęcony na kapłana 30 listopada 1894 r. Pracował jako wikary w Głogowie k. Rzeszowa, ale już 31 lipca 1895 r. został zwolniony z tych obowiązków i wysłany na studia do Wiednia.
Udał się jednak do Rzymu i tam na Uniwersytecie Gregoriańskim, otrzymał doktoraty z filozofii i teologii. Po powrocie w 1900 r. do Przemyśla, rozpoczął wykłady z Pisma św. Nowego Test. w miejscowym Instytucie Teologicznym najpierw w charakterze zastępcy, a wkrótce profesora etatowego. W latach 1903-1904 otrzymał roczny urlop naukowy i odbył podróż za granicę zatrzymując się po kilka tygodni w Innsbrucku, Fryburgu Szwajcarskim, Paryżu, Lowanium. Udał się też do Ziemi Św., a w drodze powrotnej zatrzymał się w Tubingen. Ponadto zwiedził kilka głównych miast w Królestwie Polskim, oraz Petersburg i Moskwę i Kijów.
W jesieni 1905 r. powołano go do konsystorza biskupiego w charakterze asesora i referenta. Obowiązki z tym związane spełniał do śmierci. W tym samym 1905 r. rozpoczął organizowanie muzeum diecezjalnego, którego był kustoszem, a potem dyrektorem (do 1949 r.). W zimie 1909 r. wszedł do zarządu bractwa kapłańskiego „Bonus Pastor”. Oprócz tego wykonywał szereg innych obowiązków. Od 1900 r. był rektorem kościoła karmelitanek bosych oraz ich kapelanem, od 1918 r. należał do zespołu sędziów w sądzie biskupim do spraw małżeńskich. Był egzaminatorem prosynodalnym i synodalnym. W 1938 r. został mianowany diecezjalnym dyrektorem Związku Misyjnego Duchowieństwa. Pełnił też obowiązki Moderatora Sodalicji Panów w Przemyślu. Przez wiele lat był spowiednikiem w kilku klasztorach żeńskich.
Od chwili powstania, był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu, w ciągu szeregu lat należał do jego zarządu wraz z innym narodowcem Leonardem Tarnawskim. W latach 1913-1927 był jego wiceprezesem, a w 1945 roku prezesem. W 1916 r. został mianowany przedstawicielem Towarzystwa Opieki nad zabytkami sztuki we Lwowie na powiat przemyski, w roku zaś 1925 został członkiem korespondentem Komisji Konserwatorskiej przy Urzędzie Wojewódzkim we Lwowie. Obdarzony talentem literackim zdobył rozgłos przede wszystkim jako kaznodzieja. Znany był jako doskonały konferencjonista.
W okresie przed I wojną światową wzbudzał uznanie i poza diecezją, zwłaszcza swymi kazaniami przepojonymi duchem patriotycznym. Należał do diecezjalnego koła księży misjonarzy, sam i wspólnie z innymi wygłosił ok. 260 serii misji i rekolekcji. Jego spuścizna pisarska będąca odbiciem różnorodnej działalności jest najbogatsza w zakresie kaznodziejstwa. W okresie międzywojennym i po II wojnie światowej opracowywał dla „Kroniki Diecezji Przemyskiej” wspomnienia poświęcone zmarłym kapłanom, które obecnie stanowią cenne źródło do poznania ich działalności. W poglądach politycznych wyraźnie sympatyzował ze stanowiskiem Narodowej Demokracji. Zmarł 13 października 1958 r. W uznaniu dla jego pracowitości i oddania dla spraw Kościoła jesz w 1909 r. został odznaczony orderem „Pro Ecclesia et Pontifice”, a w 1920 został honorowym prałatem papieskim. Miasto Przemyśl nadało mu w 1944 r. tytuł honorowego obywatela.
źr. Diecezja Przemyska
