20 maja 1881 r. w Tuszowie Narodowym urodził się Władysław Sikorski – generał broni Wojska Polskiego, premier rządu RP na uchodźstwie oraz Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych w latach 1939–1943.
20 maja 1881 roku w Tuszowie Narodowym pod Mielcem urodził się Władysław Sikorski. Był trzecim dzieckiem Emilii i Tomasza Sikorskich. Wcześniej młoda para wyprowadziła się z Hyżnego. Tomasz Sikorski w Tuszowie znalazł pracę jako nauczyciel szkółki ludowej. Jednak już w trzy lata po urodzeniu Władysława zmarł.
Emilia zdecydowała się na przeprowadzkę z powrotem do Hyżnego, aby tam rozpocząć nowe życie. Władysław Sikorski uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Rzeszowie, a następnie w gimnazjum we Lwowie, które ukończył w 1902 r. Następnie studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera. W czasie studiów zaangażował się w działalność organizacji niepodległościowych. Należał do współzałożycieli powstałego w 1908 r. Związku Walki Czynnej, wchodząc w skład jego Rady Głównej. Był również jednym z głównych organizatorów Związku Strzeleckiego na terenie Galicji Wschodniej. W 1912 r. jako reprezentant Polskiego Stronnictwa Postępowego wszedł w skład Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, w której sprawował funkcję komisarza wydziału wojskowego.
Po wybuchu I wojny światowej został mianowany przez Józefa Piłsudskiego komisarzem wojskowym na Galicję, reprezentującym Rząd Narodowy. Natomiast po powstaniu Naczelnego Komitetu Narodowego, 17 sierpnia 1914 r., Sikorski objął funkcję szefa Departamentu Wojskowego NKN. W połowie 1915 r., kiedy wojska państw centralnych zajęły Królestwo Polskie, Sikorski zajął zdecydowane stanowisko w sprawie konieczności dalszej rozbudowy Legionów Polskich w oparciu o ochotników z Królestwa. Stało to się jedną z przyczyn jego konfliktu z Piłsudskim, który uważał z kolei, że powiększanie Legionów powinno być uzależnione od jasnego stanowiska Niemiec i Austrii w sprawie polskiej. Po ogłoszeniu Aktu 5 listopada 1916 r. Sikorski uczestniczył w pertraktacjach austriacko-niemieckich w sprawie utworzenia Polskiej Siły Zbrojnej. Piastował funkcję szefa Krajowego Inspektoratu Zaciągu, zaś po tzw. kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 r. kierował Ośrodkiem Uzupełnień Polskiego Korpusu Posiłkowego w Bolechowie.
W lutym 1918 r. został internowany przez władze austriackie w obozie jenieckim w Dulfalvie na Węgrzech. Powodem internowania było wydanie przez niego rozkazu aprobującego bunt II Brygady Legionów, która wobec niekorzystnych dla Polski postanowień Traktatu brzeskiego, podpisanego przez państwa centralne z Ukraińską Republiką Ludową, w lutym 1918 r. pod dowództwem płk. Józefa Hallera przeszła na stronę rosyjską pod Rarańczą. W kwietniu 1918 r. został zwolniony z internowania i wyjechał do Lwowa, gdzie miał się zająć organizowaniem w Małopolsce jednostki Wojska Polskiego.
30 października 1918 r. Rada Regencyjna mianowała Sikorskiego szefem sztabu WP Galicji i Śląska. Po dotarciu do Przemyśla zaskoczył go wybuch zbrojnego konfliktu polsko-ukraińskiego. Unikając niewoli, objął dowództwo nad obroną zachodniej części miasta, a następnie udał się do Krakowa w celu zorganizowania pomocy dla Lwowa i Przemyśla.
Od stycznia 1919 r. dowodził także samodzielną grupą operacyjną w walkach z Ukraińcami na terenie Małopolski Wschodniej. W trakcie sowieckiej ofensywy rozpoczętej w lipcu 1920 r. toczył walki o utrzymanie Brześcia. 11 sierpnia 1920 r. został dowódcą 5. Armii. Stojąc na jej czele, przeprowadził kontruderzenie w kierunku Nasielska i Ciechanowa, wiążąc skutecznie od 15 sierpnia siły 15. i 3. Armii Czerwonej, a jego działania w istotny sposób przyczyniły się do zwycięstwa, które przyniosło polskie uderzenie znad Wieprza. Pod koniec sierpnia 1920 r. objął dowództwo nad 3. Armią, z którą z powodzeniem walczył na Wołyniu i Polesiu, zajmując m.in. Pińsk.
W grudniu 1922 r. został mianowany premierem oraz ministrem spraw wewnętrznych, a funkcje te pełnił do 26 maja 1923 r. Następnie od listopada 1923 do lutego 1924 r. gen. Sikorski był Generalnym Inspektorem Piechoty, potem zaś, do listopada 1924 r., ministrem spraw wojskowych w rządzie Władysława Grabskiego. Wobec zamachu majowego w 1926 r. zajął postawę wyczekującą. Ze względu na powściągliwość w 1928 r. został zwolniony ze stanowiska i przeniesiony do dyspozycji ministra spraw wojskowych, co oznaczało zawieszenie.
Do września 1939 r. pozostawał bez przydziału służbowego, nie udało mu się również – pomimo starań – uzyskać przydziału bojowego w wojnie obronnej 1939. 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, a 24 września przybył do Paryża. Tam 28 września został wyznaczony na dowódcę polskich sił zbrojnych mających powstać we Francji, a dwa dni później prezydent Władysław Raczkiewicz mianował go prezesem Rady Ministrów i ministrem spraw wojskowych. 7 listopada 1939 r. dekretem prezydenckim powołany został przez prezydenta na stanowisko Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych.
We Francji organizował jednostki Wojska Polskiego, liczące u progu Kampanii francuskiej ok. 80 tys. żołnierzy. Wysiłek Sikorskiego zaprzepaściła kapitulacja Francji w czerwcu 1940 r. Po ewakuacji wraz z prezydentem i rządem do Wielkiej Brytanii ponownie musiał przystąpić do organizacji Wojska Polskiego.
W lipcu 1941 r., po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, Sikorski podpisał układ o przywróceniu stosunków między Polską a Związkiem Sowieckim, który umożliwił organizację polskiej armii na jego terytorium. Układ Sikorski-Majski wywołał poważny kryzys wewnątrz rządu polskiego.
Gen. Sikorski zginął 4 lipca 1943 r. w katastrofie lotniczej koło Gibraltaru. Po uroczystym pogrzebie w Londynie został pochowany na cmentarzu polskich lotników w Newark koło Nottingham. 17 września 1993 r. jego prochy spoczęły w Krypcie św. Leonarda w podziemiach katedry na Wawelu. Okoliczności śmierci gen. Sikorskiego jednak do dziś nie zostały w pełni wyjaśnione. Wyniki śledztwa przeprowadzonego przez Brytyjczyków utajniono i dopiero w 2050 archiwa będzie można obejrzeć.
