Reklama
Major Zbigniew Larendowicz to żywy symbol Leżajska. Wolontariusz, kustosz i opiekun zbiorów w Bibliotece Ojców Bernardynów w Leżajsku, harcerz i leśniczy. W czasie wojny był oficerem Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej, działał pod pseudonimem 'Wicher’. Uciekł z transportu do Katynia.
Zbigniew Larendowicz został wyróżniony honorowym tytułem „Zasłużonego dla Województwa Podkarpackiego”. 25 października odznakę- którą uhonorowywani są zasłużeni- wręczyli panu Zbigniewowi Larednowiczowi w jego domu marszałek Władysław Ortyl oraz przewodniczący sejmiku Jerzy Cypryś.
Sylwetka Zbigniewa Larendowicza
Urodził się 15-10-1916 r. w Leżajsku. Syn Franciszka, organisty w Leżajskiej Bazylice OO. Bernardynów i Tekli z Gdulów. Ojciec pochodził z Sieniawy, matka Tekla z Leżajska (była ciotką Stanisława Gduli). Mieszka w starym rodzinnym domu przy ul. Podleśnej.
Reklama
Szkołę podstawową rozpoczął na Podklasztorem. Szkoła mieściła się w budynku przy Placu Mariackim, gdzie w prywatnym budynku u Makosika. Wówczas nauczycielką była pani hr Krasińska, później pan Kazimierz Bentkowski. Pierwszą siedzibą gimnazjum Realnego w Leżajsku był budynek obecnej plebanii (w latach 1912-1922). Kilka sal szkolnych w pierwszym okresie funkcjonowania gimnazjum były wynajęte pomieszczenia starej szkoły. Do gimnazjum uczęszczał Zbigniew, kiedy szkołę przeniesiono do dworku hr. Alfreda Potockiego, a szkoła została przekształcona z państwowego męskiego gimnazjum na gimnazjum koedukacyjne. Będąc uczniem Gimnazjum Państwowego im. B. Chrobrego w Leżajsku, prowadził męski chór czterogłosowy. Chór występował podczas szkolnych mszy świętych oraz podczas wszelkich uroczystości państwowych i patriotycznych, takich jak Święto Niepodległości, 3 Maja, imieniny Prezydenta RP i Marszałka Polski. Prof. Mirosław Kapij przez 3 lata uczył go języka ruskiego. Drugim językiem obcym był niemiecki. Prof. Stanisław Iwanowicz był opiekunem jego klasy. Dyrektorami kolejno byli: prof. Piotr Szpila, prof. Józef Depowski, a potem Ksawery Bułkowski. Absolwentem został w 1934 roku.
Zbigniew Larendowicz ukończył Szkołę Starszych Przysposobienia Wojskowego, Szkołę Podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1935/36 był szefem hufca szkolnego leżajskiego gimnazjum.
W czasie wojny był oficerem Narodowej Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej, działał pod pseudonimem 'Wicher’. Pod koniec wojny pełnił funkcję dowódcy placówki AK w Leżajsku. W kampanii wrześniowej walczył jako podporucznik 24. Pułku Artylerii Lekkiej w Jarosławiu. Po wkroczeniu Armii Czerwonej dostał się do sowieckiej niewoli.
Jego starszy o 4 lata brat Mieczysław został rozstrzelany 28 maja 1943 r. przez Niemców podczas pacyfikacji Leżajska. Brat Eugeniusz urodzony w 1913 roku przeszedł szlak bojowy w brygadzie gen. Maczka. Wyjechał do Kanady, tam mieszkał i pracował i tam zmarł 29 listopada 2011 roku. Zbigniew Larendowicz poszukiwany przez gestapo ukrywał się w czasie wojny. Poślubił Annę Zofię Sztyrak 29 czerwca 1944 roku, która też była żołnierzem AK. Partyzancki ślub, bez zapowiedzi odbył się w kościele w Woli Zarczyckiej. Świadkami byli: Stanisław Czyż i Jan Dudziak. Po wojnie pan Zbigniew zapisał się na studia leśne w Poznaniu. Zdolności kronikarskie Zbigniewa Larendowicza owocują licznymi publikacjami oraz wielkimi zbiorami o wartości genealogicznej. Autor książki ” Kult Matki Bożej Pocieszenia w Bazylice OO. Bernardynów w Leżajsku”, „Sanktuarium Maryjne Ojców Bernardynów w Leżajsku”, Historia posiadłości Klasztoru Ojców Bernardynów w Leżajsku”.
źr. podkarpacke.pl, aordycz.com/biogramy/larendowiczzbig.htm
Reklama
