Przejeżdżając drogą wojewódzką Przemyśl-Domaradz nr 884, częstokroć mijamy drewnianą świątynię pw. św. Katarzyny w Bachórcu w gm. Dubiecko. Urokliwy modrzewiowy kościółek, znajdujący się obok murowanej świątyni parafialnej nie jest jednak widoczny z drogi. Od szumu i gwaru ulicy oddziela go malutki lasek.
Pierwsza parafia jak i kościół w Bachórcu powstały przed 1471 r. Najstarsza znana wzmianka mówi o odrestaurowaniu drewnianej świątyni w 1631 r. Obecnie istniejąca została wzniesiona w latach 1760-1762 dzięki fundacji Antoniego z Siecina Krasickiego.
Zachowana do dzisiaj świątynia pw. Św. Katarzyny jest przykładem drewnianej architektury baroku. Kościół wzniesiony został w latach 1760-1762 z fundacji Antoniego z Siecina Krasickiego, właściciela dóbr bachórzeckich, a staraniem plebana Jana Rymarskiego. Konsekrowany w 1762 r.
Kościół w Bachórcu jest niewielką świątynią z dominującą bryłą korpusu nawowego. To budowla drewniana konstrukcji zrębowej, orientowana, dwudzielna. Świątynia ma trójbocznie zamknięte prezbiterium na rzucie prostokąta i rzadko spotykany trójnawowy korpus z obszerną kruchtą od frontu i niewielką przybudówką od południa. Na dachu korpusu nawowego znajduje się wieżyczka na sygnaturkę z latarnią o cebulastej kopułce. Niższe i węższe prezbiterium przykryte jest dachem dwuspadowym przechodzącym w trójpołaciowy. Drobne pomieszczenia przy prezbiterium przykryte są dachami dwuspadowymi o prostopadłych względem siebie połaciach.
Kościół wybudowano z drewna, w konstrukcji zrębowej. Ściany zrębu i szczyt wschodni zostały z zewnątrz pokryte gontem, a szczyt zachodni oszalowano. Stropy świątyni są drewniane, płaskie, nad nawą główną i prezbiterium z fasetą. Więźba dachowa drewniana wg karty konstrukcji storczykowej. Dachy pokryto gontem. Elewacje pozbawione są dekoracji architektonicznej. Ich fakturę tworzy pokrycie zrębu gontem, przydaszki nad otworami drzwiowymi i okiennymi, drewniana stolarka okienna o szczeblinowym podziale. Uwagę zwracają niewielkie okienka doświetlające pomieszczenia przy prezbiterium i kruchcie.
Świątynia jest orientowana, z lekkim odchyleniem w kierunku południowo-wschodnim Prostokątny korpus kościoła mieści od zachodu kruchtę z bocznymi pomieszczeniami pomocniczymi, następnie szeroką nawę główną i dwie wąskie nawy boczne. Na przedłużeniu nawy głównej znajduje się wydłużone prezbiterium zakończone trójbocznie; otoczone niewielkimi pomieszczeniami zakrystii i skarbca. Dodatkowe wejście do kościoła zlokalizowano w jego w południowej ścianie.
Wnętrze kościoła w Bachórcu dzielone jest drewnianymi arkadami na szeroką nawę główną i wąskie nawy boczne, a granicę prezbiterium podkreśla belka tęczowa. Chór muzyczny o wybrzuszonej linii balustrady założony został nad kruchtą i towarzyszącymi jej pomieszczeniami.
Dwie wąskie nawy boczne wydzielone są arkadowo połączonymi parami słupów. W XVIII w. powstały pierwsze malowidła ścienne, kolejne datowane są na ok. 1856 r. Ściany i strop ozdobione polichromią o motywach figuralno-ornamentalnych z XIX w. W nawie na stropie przedstawienie św. Katarzyny patronki kościoła. W zakrystii na stropie przetrwały fragmenty ornamentów wykonanych techniką patronową. Najcenniejsze wyposażenie to: barokowy ołtarz główny z połowy XVII w., rokokowe ołtarze boczne, gotycka kropielnica z XV/XVI w., ambona oraz obrazy z XVII/XVIII w. Pod nawą i prezbiterium zachowały się murowane, sklepione kolebkowo grobowe krypty.
Gruntownie remontowany był w XIX w. (w 1856 r.) m.in. zyskał wówczas neobarokowy wystrój malarski wnętrza) oraz po uszkodzeniach I i II wojny światowej. W czasie II wojny światowej został zniszczony dach świątyni. Wymiana pokrycia dachowego z gontu na blachę nastąpiła w 1956 r.
Kościół służył parafii dwa wieki. Po konsekracji nowego murowanego kościoła w 1961 r. drewniana świątynia straciła na znaczeniu i przez następnych kilkadziesiąt lat stała opuszczona.
W roku 1992 kościół został wpisany do rejestru zabytków.
W latach 2000-2001 przeprowadzono remont kościoła który przywrócił budowli pierwotny wygląd, m.in. ponownie przykryto go gontem. Następnie w latach 2008-2010 wykonano konserwację malowideł ściennych. Kościół przeszedł remont kapitalny. Świątynia wymagała wymiany fundamentów kamienno – betonowych i podwalin. Konieczne było ostrożne wyprostowanie pochylonej konstrukcji ścian (ściany polichromowane) prezbiterium, poprzez podniesienie i wypoziomowanie obiektu. Wzmocnione i wymienione zostały belki stropowe, uzupełniono wyniszczone elementy ścienne. Wyremontowany został dach kościoła – uzupełniono zniszczone elementy więźby, a dotychczasowe pokrycie z blachy, zastąpiono gontami. Ściany świątyni zostały pokryte gontem, nową stolarkę okienną wykonano na wzór starej. Konserwacji poddane zostały drzwi, okucia, krzyże oraz pozostałe detale metalowe. W obiekcie wykonano nową podłogę i wyremontowano odkryte krypty. Całość budynku została odgrzybiona oraz zaimpregnowana.
W ramach projektu „Poprawa atrakcyjności turystycznej Gminy Dubiecko poprzez utworzenie obiektów infrastruktury turystycznej wraz z remontem i konserwacją zabytkowych elementów sakralnych” wykonano prace konserwatorskie przy polichromii naw bocznych. Polichromie te są szczególne, pochodzące z 185 r. (zachowała się data). Są jedną z największych atrakcji i pamiątek dawnego życia na tym terenie. Polichromia jest z czasów pierwszych fundatorów kościoła.
Od strony wschodniej znajduje się murowana parawanowa dzwonnica z 1905 r.
Zwiedzanie zabytkowego kościoła drewnianego p.w. św. Katarzyny w Bachórcu możliwe po uprzednim umówieniu się telefonicznym pod nr tel. (16) 651 24 90
źr. UMiG Dubiecko
Pampasowa dzwonnica z 1905 r. Dzwonnica Widok kościoła od płn-zach. Wejście główne Widok z tyłu Krzyż przy kościele Widok na świątynię 
Tablica informacyjna Lasek przy wejściu do świątyni
