Pałacyk Oborskich przy ul. Legionów 73 – główna siedziba Muzeum Regionalnego Samorządowego Centrum Kultury. W wiekach XVII, XVIII i XIX był to dwór miejski nad brzegiem rzeki Wisłoki, który powstał po zburzeniu renesansowego zamku rycerskiego Gryfitów-Mieleckich. Zamieszkiwali w nim kolejni właściciele mieleckich dóbr.
Pałac w Mielcu jest przykładem architektury rezydencjonalnej regionu.
Historia założenia dworskiego w Mielcu sięga pocz. XV w., kiedy to wybudowano drewniany dwór obronny, zastąpiony później murowanym zamkiem, wybudowanym zapewne z inicjatywy Stanisława Mieleckiego w 1529 r. Warownia zniszczona została przez wojska szwedzkie w 1655 r. i rozebrana ostatecznie w XVIII w. W pocz. XIX w. postawiono parterowy dwór. Budynek ten rozbudowano pod koniec XIX w. z inicjatywy hr. Oborskich wg projektu Kazimierza Hołubowicza nadając mu charakter miejskiej willi w ogrodzie, rozbudowę ukończono w 1905 r. W tym czasie rozplanowano wokół park krajobrazowy, wykorzystując pozostałości wcześniejszych ogrodów. W 1939 r. pałacyk częściowo przebudowano, zmieniając formę części dachów. W latach 60. XX. Dachy pokryto blachą. Końcem XX w. przeprowadzono gruntowny remont obiektu przywracając mu pełny blask.
W 1906 r. hrabia Wacław Oborski zakończył budowę pałacyku, połączonego ze starym dworkiem. W latach 90. XX w. samorządowe władze miasta przeznaczyły zabytkowy obiekt na siedzibę Muzeum Regionalnego i dokonały gruntownego odrestaurowania pałacyku. W jego wnętrzach eksponowane są wystawy, a nierzadko odbywają się uroczystości miejskie, spotkania międzynarodowe, sesje naukowe i śluby.
Założony w początkach XIX wieku park sięgał od zachodu i południa skarpy, za którą ciągnęły się mokradła. Z końcem XIX wieku ogród przekształcono na park w typie krajobrazowym. Dzisiaj już nic nie przypomina pierwotnej kompozycji. Pokryte asfaltem alejki ocieniają niewielkie, symetrycznie osadzone drzewa.
