41 lat temu na wniosek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego wprowadzono w Polsce stan wojenny. W trakcie jego trwania internowano ponad 10 tys. działaczy związanych z „Solidarnością”, a życie straciło około 40 osób.
Stan wojenny w Polsce trwał od 1981 r. do 1983 r. Został wprowadzony przez Wojciecha Jaruzelskiego oraz władze komunistyczne PRL-u by zahamować aktywność społeczeństwa pragnącego zmiany ustroju państwa. Generał uzasadniał wprowadzenie stanu wojennego możliwością wkroczenia Armii Radzieckiej na teren Polski. Władzę w Polsce przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego.
W stanie wojennym została wprowadzona godzina milicyjna tzn. że w godz. 22 – 6 nie można było wychodzić z domów, a po ulicach jeździły czołgi oraz pojazdy wojskowe. Zakazano zmieniania miejsca zamieszkania oraz wprowadzono cenzurę do korespondencji. Zawieszono lub zlikwidowano różne organizacje i związki zawodowe (np. Solidarność, Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, Niezależne Zrzeszenie Studentów itd.). Działaczy “Solidarności” oraz opozycji politycznej internowano. Pozostali członkowie związku zawodowego utworzyli Tymczasową Komisję Koordynacyjną działającą w podziemiach i organizującą różne demonstracje, strajki w kopalniach i fabrykach.
Społeczeństwo było przeciwko stanowi wojennemu. Urządzano strajki, ludzie celowo spóźniali się do pracy, aktorzy odmawiali występów w mediach oraz filmach, ludzie rozdawali ulotki oraz malowali na budynkach hasła antyrządowe. Było coraz więcej wydawanych nielegalnych gazet, oraz rozpoczęto nadawanie radia “Solidarność”.
Stan wojenny zakończył się na skutek osłabiającej się gospodarki państwa: brak produktów w sklepach, żywność na kartki, podwyższenie cen jedzenia, energii oraz opału. Został wydłużony czas pracy ludzi by unormować sytuację finansową kraju. W 1992r. Sejm uznał wprowadzenie stanu wojennego za nielegalne.
